Over Stan Laurel zijn oneindig veel foto’s gepubliceerd. Een minder bekende foto zoals ik die maakte betreft een levensgrote muurschildering. Ik kwam deze toevalligerwijs tegen in zijn Engelse geboorteplaats Ulverston. Hieruit blijkt temeer dat deze komiek na zijn dood nog steeds voortleeft.
Een van de betere boeken vind ik de biografie ‘Stan Laurel’ uit het jaar 1974, geschreven door John McCabe. Hierin komt ook zijn dood uitvoerig aan bod. Aan de hand van gesprekken van de auteur met deze komiek en met mensen die Stan goed kenden, is een uniek verhaal op papier gezet. Stan geeft in dit boek aan dat hij samen met Oliver Hardy probeerde om mensen op zoveel mogelijk manieren aan het lachen te krijgen. Toen Oliver op 7 augustus 1957 in North Hollywood overleed, had Stan het zwaar. Hij was niet in staat om naar de begrafenis van Oliver te gaan, zijn dokter verbood het zelfs.
Ooit zei hij eens: ‘Op de dag dat ik niet meer kan lachen, moet je maar een flinke kuil voor me graven.’ Een andere uitspraak van hem: ‘Als er iemand een uitgestreken gezicht trekt op mijn begrafenis, kijk ik hem nooit meer aan!’ Stan overleed op 23 februari 1965 ten gevolge van een hartaanval. Op het moment dat Stan in het ziekenhuis lag en de zuster een infuus aan het voorbereiden was, gaf hij aan graag te willen skiën. De zuster vroeg hierop of hij een skiër was. Stan antwoordde vervolgens: ‘Nee. Dat lijkt me leuker dan al die naalden in je lijf.’ Om even later de laatste adem uit te blazen. Op zijn uitdrukkelijk verzoek werd hij gecremeerd. Want hierover had hij al eerder gezegd: ‘Ik zie niet in waarom, met zo weinig ruimte voor de levenden, de doden zoveel plaats moeten innemen.’ Stan Laurel is nog lang niet vergeten in Ulverston. De muurschildering is daar het ‘levende’ bewijs van. Ik maakte deze foto in een groothoek. Het is in dit geval het meest voor de hand liggende standpunt.