Nederland met de fotocamera op een andere manier bekijken, heb ik verschillende keren met behulp van een vliegtuigje of helikopter weten te realiseren. Zo koos ik in de zomer van 2009, samen met pilote Marie-Louise Westerbeek, voor het uitgebreide luchtruim.
Gordels vast? Alles technisch in orde? Op naar de startbaan! Waar je met een modern passagiersvliegtuig uren kwijt bent aan inchecken en instappen voordat je eindelijk in de lucht zit, daar ben je met een klein vliegtuig allemaal van gevrijwaard. Het is avontuurlijke vrijheid en blijheid op eenzame hoogte. Met de piloot vlak naast je. Nog een beetje naar links, nog een beetje omlaag. Zelfs op sommige momenten met het raampje open. Ik was op bezoek bij Vliegcentrum Lelystad. Marie-Louise Westerbeek vertelde me dat ze eigenlijk altijd al geweten heeft dat ze pilote wilde worden: ‘Toen ik eenmaal de kans kreeg, heb ik deze met beide handen aangegrepen. In 2005 ben ik vertrokken naar Florida. Om daar te leren vliegen. Na ongeveer twee jaar had ik alle benodigde Amerikaanse papieren en een heleboel ervaring op zak. In 2007 heb ik in Nederland de Europese bevoegdheden gehaald.’
In een dergelijk vliegtuig is weinig ruimte om veel spullen mee te nemen. Wat ik nodig heb, hou ik binnen handbereik. Tijdens de vlucht naar dingen zoeken, is zonde van de beperkte tijd! Ik zie weilanden, meren, gebouwen, wegen en auto’s als in een soort Madurodam onder me voorbij gaan. Tijdens de vlucht snel beslissingen nemen over het beeldkader en het camerastandpunt vereist de nodige intuïtie en improvisatietalent. Wat gebeurt dat gebeurt. Niets of vrijwel niets wordt in scène gezet. Gebeurtenissen en handelingen worden vastgelegd zoals zij zich voltrekken in de veronderstelling dat de aanwezigheid van de camera daarop geen invloed uitoefent. Deze aanpak kan leiden tot een indrukwekkende en authentieke weergave. Lees hier mijn eerder gepubliceerde artikel (december 2009) in het tijdschrift Video Emotion (PDF).