Een stralende, doordeweekse middag. Ik ga thuis op bezoek bij André van Duin. Als ik bij zijn fraaie grachtenpand in hartje centrum van Amsterdam aanbel, hoor ik hem door de intercom zeggen dat ik met de lift naar zijn tweede verdieping kan gaan. Vervolgens drukt hij de buitendeur open.
Terug naar 10 september 2002. Lopend door een sjieke, lange gang kom ik inderdaad bij de lift. Een eigen lift! Drukkend op het knopje met daarop nummertje twee sta ik na een tijdje in zijn grote woonkamer. Ergens uit zijn open keuken, nog zonder hem te zien, hoor ik een vrolijke begroeting met de woorden dat hij eraan komt. André ziet er fris en ontspannend uit. Een blik door de grote ramen biedt een schitterend uitzicht over de Amsterdamse grachten. Hij weet het zich nog goed te herinneren want in 1994 was ik eveneens voor een interview bij hem thuis om over zijn montagewerk op video te praten. Dit voor een artikel in het tijdschrift Video Uit & Thuis. Ook een bijzondere ontmoeting waar ik nog graag aan terugdenk. Toen woonde hij in een riant appartement in Amstelveen en had daar zijn goed geoutilleerde montagestudio ingericht.
‘Als kind, toen ik artiest wilde worden, droomde ik al van Amsterdam. In het telefoonboek zocht ik namen op van artiesten die ik bewonderde. Ik ging daar voor de deur staan tot ze naar buiten kwamen. En nu woon ik er zelf. Ik kan in Amsterdam helemaal mijzelf zijn. Ondanks de drukte,’ zegt hij. Ik maakte een foto die helemaal bij deze setting past. Ongedwongen zittend op zijn kleurige bankstel. Met genoeg ruimte om een groot gedeelte van de huiskamer te laten zien. Gewoon door als maker afstand te nemen. Analoog, want ik was redelijk laat met mijn overstap naar het digitale tijdperk. De aanwezige korrel heeft in dit geval niet lelijk uitgepakt. Het zorgt als het ware voor een ‘echte’ foto.