Het verfilmen van een gebeurtenis die zich in het verleden heeft afgespeeld vereist een grote nauwkeurigheid. De werkelijkheid moet zo dicht mogelijk worden benaderd. Voor het maken van een beeldverhaal dook ik in zaak van de Engelse huisarts Harold Shipman (1946-2004).
Op de een of andere manier weten waargebeurde beeldverhalen de kijker altijd te boeien. Het voert naar de plek waar zich alles in het echt heeft afgespeeld. Zo’n verhaal mag niet alleen maar een opsomming van feiten zijn. Het onderwerp moet deugdelijk worden uitgediept. In 2002 maakte ik al een soortgelijke nauwgezette reconstructie, toen over de zaak van kloosterzuster Godfrieda, voor het tijdschrift Video Emotion. Dit personage wist verschillende bewoners van een rusthuis in het Belgische plaatsje Wetteren waar zij de leiding over had, om te brengen met insuline.
Harold Frederick Shipman wordt op 14 januari 1946 geboren in het Engelse Nottingham en trouwt in 1966 met Primrose Oxtoby. Ze krijgen vier kinderen. Hij is huisarts in de plaats Hyde, gelegen bij Manchester. Op zich niets ongewoons aan, totdat blijkt dat hij jarenlang zijn gang is gegaan met het ombrengen van een groot aantal van zijn patiënten. Hij doet dat in de periode van 1971-1998 met naar schatting minstens 215 mensen, maar dat kunnen er ook zo maar 275 zijn (of misschien nog meer?), ruim genomen variërend in de leeftijd van 41 tot 93 jaar. Het ging voor het merendeel om oudere vrouwen. Voor het ombrengen van zijn slachtoffers hanteert dokter Harold Shipman steeds dezelfde werkwijze, namelijk met behulp van een injectie, gevuld met diamorfine. In 2000 wordt Harold Shipman veroordeeld tot vijftien maal levenslang, voor slechts vijftien moorden. De hoofdpersoon is in mijn beeldverhaal ingevuld door professioneel acteur Benjamin Gijzel. Verder was toneelvereniging DURF bereid om verschillende figuranten in te zetten. Lees hier mijn eerder gepubliceerde artikel (mei 2021) in het tijdschrift Digital Movie (PDF).